Το στατιστικό σχόλιο της ημέρας για έναν αναστοχαστικό φιλελευθερισμό. Για έναν στους δέκα (9,6%) ενήλικους εργαζόμενους Ευρωπαίους πολίτες, η εργασία δεν εξασφαλίζει διέξοδο από την φτώχεια. Κι επειδή οι ίδιες οι συνθήκες φτώχειας είναι συχνά ανατροφοδοτούμενες (πχ. συχνά δεν μπορείς να βρεις μια καλύτερη δουλειά ανεξάρτητα από τις ικανότητές σου επειδή η φτώχεια δημιουργεί άλλα εμπόδια) οι άνθρωποι αυτοί είναι συχνά εγκλωβισμένοι. Οι διαφορές Βορρά – Νότου (και δευτερευόντως Ανατολής – Δύσης) είναι εντυπωσιακές: πέρα από την Ρουμανία (ένας στους πέντε, 19%) και την Βουλγαρία, η Ελλάδα (14%), και οι άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου έχουν το πρόβλημα αυτό σε σημαντικά υψηλότερο βαθμό από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αυτός ο δείκτης δείχνει έμμεσα το μέγεθος της υπο-αμειβόμενης εργασίας: αν η εργασία δεν μπορεί να διασφαλίσει σε τόσους πολλούς συμπολίτες μας ότι αν και εργαζόμενοι δεν θα ζουν σε συνθήκες φτώχειας (δηλ. τουλάχιστον το 60% του «μέσου» βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας όπου ζεις, όπως το εκτιμούμε από το διάμεσο εισόδημα των νοικοκυριών) τότε έχουμε πρόβλημα αμοιβών ή πρόβλημα εργασίας. Δύο παρατηρήσεις: πρώτη, μην μου πείτε πάλι ότι ο δείκτης σχετικής φτώχειας είναι «σοσιαλιστική» εμμονή και ότι είναι δείκτης ανισότητας. Μπορώ να φανταστώ μια κοινωνία με το ίδιο βιοτικό επίπεδο και με ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα, αλλά χωρίς φτωχούς, όπου οι άνθρωποι θα είναι πολύ περισσότεροι στο διάστημα από το 60% έως 100% του διάμεσου εισοδήματος απ’ότι στο διάστημα 0%-60%. Είναι θέμα κατανομής. Δεύτερη παρατήρηση: προσέξτε το πρόβλημα στο Λουξεμβούργο, και ειλικρινά, μην μου πείτε τη γνωστή μπούρδα ότι είναι καλύτερα να είσαι φτωχός στο Λουξεμβούργο απ’ότι πλούσιος στην Ελλάδα. Η φτώχεια είναι πρώτα απ’όλα κοινωνικός αποκλεισμός και έπειτα αδυναμία κάλυψης «βασικών» αναγκών (αν έχει νόημα αυτό το «βασικών»). Και να παρατηρήσω εδώ ότι πολλοί έχουν διαβάσει τι λέει ο Adam Smith για το αόρατο χέρι της αγοράς, αλλά μάλλον δεν έφτασαν στο κεφάλαιο του «Πλούτου των Εθνών» όπου ουσιαστικά ορίζει την φτώχεια με όρους αξιοπρέπειας και λέει ότι αν ένας εργαζόμενος δεν έχει δερμάτινα παπούτσια σε μια κοινωνία όπου θα ντρεπόταν να κυκλοφορήσει χωρίς τέτοια, τότε τα δερμάτινα παπούτσια είναι βασική ανάγκη. A necessary of life, το ονομάζει.
Θέματα
Alt-Right amagi Protagon Ανάπτυξη Ανισότητα Αριστερά - Δεξιά Δημοκρατία Δημόσιο Ελευθερία Έκφρασης Ελεύθερη Αγορά Ελλάδα Επιδοτήσεις Επιχειρείν Ευρώπη Ιστορία Καινοτομία Κεντροδεξιά Κοινωνικό Κράτος Κράτος Κρίση Κύπρος Λαϊκισμός Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης Μακεδονία Μακεδονικό Νέα Δημοκρατία Παιδεία Περί ανοησίας Πολιτική Πολιτική Ορθότητα Στατιστική Σύριζα Τεχνολογία Φιλοσοφία Φτώχεια Χρυσή Αυγή
«Έξω τα πυρηνικά από το Λαύριο!»
Πριν από είκοσι περίπου χρόνια είχα αναλάβει για μια κοινοπραξία που περιελάμβανε μιά ομάδα του CERN που είχε τις αντίστοιχες πατέντες, μια γαλλική καινοτομική εταιρεία κατασκευής μίνι κύκλοτρων (επιταχυντών δέσμης ηλεκτρονίων) και έναν έλληνα επενδυτή, το project management για την εγκατάσταση και λειτουργία στην Ελλάδα ενός πολύ καινοτομικού τομογράφου εκπομπής ποζιτρονίων (PET), όταν δεν υπήρχε ακόμα δυνατότητα αυτής της διαγνωστικής τεχνολογίας στη χώρα μας. Παρά τις κρούσεις της ομάδας του CERN ο Δημόκριτος δεν είχε ενδιαφερθεί για την εγκατάσταση και έτσι βρέθηκε ιδιώτης επενδυτής που έδινε εκτός από τα χρήματα και χώρο στο τεχνολογικό πάρκο στο Λαύριο. Εγώ είχα αναλάβει τον συντονισμό του έργου, των απαιτούμενων μελετών κλπ. Η χρηματοδότηση από τον επενδυτικό νόμο είχε φυσικά απορριφθεί διότι η επένδυση δεν δημιουργούσε αρκετές θέσεις εργασίας, όπως ήταν ο κανόνας που προέβλεπε ελάχιστες θέσεις εργασίας ανάλογα με το μέγεθος του προϋπολογισμού. Μόλις μαθεύτηκε ότι θα εγκαθιστούσαμε ένα μικρό κύκλοτρο στο Λαύριο, ο Δήμαρχος και οι τοπικές οργανώσεις υποκίνησαν διαμαρτυρίες με συνθήματα «Έξω τα πυρηνικά από το Λαύριο». Και επειδή η επένδυση απαιτούσε άδεια σκοπιμότητας, πήραμε και μια απόρριπτική απόφαση από την Νομαρχία, διότι μια κρατική γραφειοκρατία έκρινε ότι ο επενδυτής – γνωστός εφοπλιστής – ήταν μάλλον ανίδεος περί τα επιχειρηματικά και ότι η επένδυση δεν ήταν τάχα οικονομικά βιώσιμη. Λες και τους έπεφτε λόγος τι θα κάνει ο άλλος τα λεφτά του. Η γαλλική εταιρεία βρήκε αλλού πιο φιλόξενο έδαφος να δοκιμάσει τον καινοτομικό εξοπλισμό της, ο εφοπλιστής επένδυσε τα χρήματα του χτίζοντας ένα ακόμα πλοίο και η ομάδα των φυσικών του CERN γύρισε στα πειράματά της. Δύο τρία χρόνια μετά, εγκαταστάθηκε τομογράφος PET κατασκευής γνωστής πολυεθνικής σε γνωστό ιδιωτικό νοσοκομείο στο Μαρούσι. Υποψιάζομαι ότι αυτός ήταν και ο λόγος που είχε απορριφθεί η δική μας επένδυση. Ή τουλάχιστον αυτή η πολυεθνική είχε τον τρόπο της. Και μια καινοτομική startup (τότε δεν τις λέγαμε έτσι) είχε ήδη πνιγεί εν τη γεννέσει της. Θυμήθηκα αυτή την τραυματική εμπειρία με την συζήτηση που γίνεται σήμερα για την άρνηση της Ελλάδας να συμμετάσχει σε επένδυση τεχνολογίας ακτινοθεραπίας του CERN. Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι είναι η κυβέρνηση αυτή, αυτή που καταστρέφει μια αθώα χώρα την οποία κατέλαβε εξ εφόδου εξαπατώντας την. Η κυβέρνηση αυτή, απλά εκπροσωπεί, καθεστωτικά πια, τον χειρότερο εαυτό αυτής της χώρας, αυτόν που επί δεκαετίες πριν την κρίση και την ανάδυση του εθνολαϊκιστικού Σύριζα, την απομυζούσε και την καταδίκαζε στην καθυστέρηση, ακόμα και όταν δεν φορούσε αυτό το φαιδρό αριστερό νεοκομμουνιστικό προσωπείο.