Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ο Πόλεμος στην Αρχαία Ελλάδα», ο Γ.Σταϊνχαόυερ εξηγεί πως οι αρχαίοι Ελληνες είχαν θεσμοθετήσει τον πόλεμο αντί να τον ξορκίζουν. Τα αντίπαλα στρατεύματα συναντιόταν στο πεδίο της μάχης, έκαναν τελετουργίες προετοιμασίας για αρκετές ημέρες, και μετά έκαναν μία και μόνη επίθεση. Μετρούσαν νεκρούς (συνήθως λίγους) και ο ηττημένος παραδεχόταν την ήττα του. Έτσι δεν είχαν ανάγκη από ανεξέλεγκτη βία: οι πόλεις ήταν χωρίς τείχη, οι άμαχοι ασφαλείς, και δεν υπήρχε καν η έννοια της απόλυτης επικράτησης ή της απόλυτης παράδοσης ή καταστροφής του αντιπάλου. Μέσα στον ήρεμο ρεαλισμό τους αποδέχονταν την σύγκρουση ως αναπόφευκτη και της έβαζαν κανόνες, αντί να την αρνούνται. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Δημοκρατία. Η κοινοβουλετική, αντιπροσωπευτική Δημοκρατία είναι ένα πεδίο θεσμοθετημένης σύγκρουσης, όχι ένας ναός λατρείας μιας θεολογικής και ουτοπικής συναίνεσης. Γι’ αυτό και το πιο ειλικρινές κοινοβούλιο είναι το αγγλικό. Οι αντίπαλοι κάθονται απέναντι για να επιτίθενται οι μεν στους δε απ’ευθείας, και όχι σε ημικύκλια υποκριτικής συναίνεσης. Όσο ξορκίζουμε την σύγκρουση αναπαράγοντας όλη την εύκολη ρητορική περί συναίνεσης και σύνθεσης που δήθεν «πολλαπλασιάζουν αντί να διαιρούν», όσο δαιμονοποιούμε την διαφωνία με ιδεολογήματα περί κοινής λογικής, υπέρβασης των δήθεν «διχαστικών ιδεολογιών», τόσο διώχνουμε την σύγκρουση από την δημοκρατία. Και τότε αυτή θα βρει πιο άνετο χώρο χωρίς κανόνες σε πλατείες και δρόμους.
Θέματα
Alt-Right amagi Protagon Ανάπτυξη Ανισότητα Αριστερά - Δεξιά Δημοκρατία Δημόσιο Ελευθερία Έκφρασης Ελεύθερη Αγορά Ελλάδα Επιδοτήσεις Επιχειρείν Ευρώπη Ιστορία Καινοτομία Κεντροδεξιά Κράτος Κρίση Κύπρος Λαϊκισμός Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης Νέα Δημοκρατία Παιδεία Πολιτική Πολιτική Ορθότητα Σύριζα Τεχνολογία Φιλοσοφία Χρυσή Αυγή
Πάντως, στην θεωρία παιγνίων, τα παίγνια συντονισμού θεωρούνται ειδική υποκατηγορία των παιγνίων συνεργασίας, στα οποία ο ανταγωνισμός περνά από άτομα-παίκτες σε ομάδες παικτών. Ειδικότερα, στα παίγνια συντονισμού οι παίκτες ως άτομα μπορούν και επιλέγουν κοινές στρατηγικές, οπότε σχηματίζονται οι ομάδες, διότι σε τέτοια παίγνια υπάρχουν πολλαπλές ισορροπίες Νας καθαρών στρατηγικών. Επομένως, από τη σκοπιά της θεωρίας παιγνίων, το τελικό ζητούμενο δεν είναι η καθαρή (από μόνη της) συναίνεση ή σύγκρουση, αλλά κάτω από ποιες μορφές στρατηγικών μηδενικού ή μη μηδενικού αθροίσματος το επιθυμητό αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα. Δηλαδή, αυτό που έχει σημασία είναι ο υπολογισμός του ρίσκου της σύγκρουσης ή της συναίνεσης, μια στρατηγική απόφαση που φυσικά ποικίλει ανά περίσταση. Εννοείται ότι η δογματική προσκόλληση στη σύγκρουση είναι αυτοκαταστροφική ενέργεια ον δη λονγκ ραν, όταν διατίθενται εξαντλήσιμοι πόροι, ενώ η δογματική λατρεία της συναίνεσης γίνεται παγίδα των αφελών σούνερ ορ λέϊτερ, όταν έτσι εμποδίζεται η ανάπτυξη της καινοτομίας ή του νέου πλούτου πόρων. Κατά τα άλλα, προσωπικά, έχω σε μεγάλη υπόληψη αυτούς τους ιστορικούς θεσμούς, που αναφέρεις, είτε στο κόντεξτ της ιστορικά πρώτης δημοκρατίας είτε του παραδειγματικού κοινοβουλευτισμού της νεωτερικότητας.