Όταν θαυμάζαμε την ανάδυση του νέου κόσμου του Διαδικτύου, του Ιστού και μετά των Κοινωνικών Μέσων, προσδοκούσαμε οι αφελείς στο ότι θα φέρει την πληροφορία και την γνώση στην άκρη των δακτύλων των πολλών, κάνοντας τον κόσμο καλύτερο. Και δεν σκεφτήκαμε ότι θα φέρει στην άκρη των δακτύλων των βλακών και την βλακεία των ομοίων τους, θα την αναδείξει, θα την πολλαπλασιάσει, θα τους επιτρέψει να βρουν ο ένας τον άλλον, να συντονιστούν και να πολλαπλασιαστούν. Ν’αποκτήσουν κρίσιμη μάζα και μαζική κρισιμότητα. Τώρα δεν ντρέπονται πια για την βλακεία, την άγνοια και την αγραμματοσύνη τους, διεκδικούν απελευθερωμένοι την επί ίσοις όροις συμμετοχή τους, το δικαίωμά τους στην άποψή τους και στην αλήθεια τους, αφού την τεκμηριώνουν σε μπλογκς με ασυνάρτητα κατεβατά που κυκλοφορούν μεταξύ τους και κερδίζουν την αποδοχή των βλακών ομοίων τους με ανορθόγραφα σχόλια και εικόνες με αρχαία ρητά ή σαχλούς στίχους. Γιατί αυτή η τεχνολογία που έχει την δύναμη ν’αναδεικνύει και την πιο περιθωριακή ανοησία απλά φέρνοντας πια σε επαφή τους έως πριν λίγο απομονωμένους ανόητους που την πιστεύουν, ήρθε να κυριαρχήσει και πάνω στα μαλθακά πια αντανακλαστικά μας και τον μετανεωτερικό σχετικισμό μας: αυτόν που μας λέει ότι καθένας έχει δικαίωμα στην αλήθεια «του», ότι δεν πρέπει τάχα να κρίνουμε, ότι δεν είναι πρέπον ή πολιτικά ορθό να πούμε κατάμουτρα στον βλάκα ότι είναι βλαξ. Αλλά τότε η απελευθερωμένη, ξεδιάντροπη βλακεία γίνεται πια επικίνδυνη και απειλητική, καθώς ακόμα και οι καθωσπρέπει και αξιοσέβαστοι βλάκες την ενστερνίζονται κι αυτοί, και την κάνουν από περιθώριο, κανονικότητα. Και τότε είναι πια αργά. Μακάρι να ήταν ο Σώρρας το χειρότερο πρόβλημα.
Θέματα
Alt-Right amagi Protagon Ανάπτυξη Ανισότητα Αριστερά - Δεξιά Δημοκρατία Δημόσιο Ελευθερία Έκφρασης Ελεύθερη Αγορά Ελλάδα Επιδοτήσεις Επιχειρείν Ευρώπη Ιστορία Καινοτομία Κεντροδεξιά Κράτος Κρίση Κύπρος Λαϊκισμός Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης Νέα Δημοκρατία Παιδεία Πολιτική Πολιτική Ορθότητα Σύριζα Τεχνολογία Φιλοσοφία Χρυσή Αυγή
Λάθος γιατρέ. Είναι ο λαϊκισμός που είναι κολλητικός.
Αυτό που πραγματικά εννούσε ο Γιακουμάτος είναι πολύ πιο αντιδραστικό και πολιτικό απεχθές από αυτό που, όπως διαβάζω, νομίζετε οι περισσότεροι ότι εννοούσε. Δεν είναι ούτε τόσο χαζός, ούτε τόσο αγράμματος. Ομαδοποίησε ανθρώπους βάσει της σεξουαλικής τους συμπεριφοράς, και μετά στοχοποίησε την ομάδα αυτή ότι εκμεταλλεύεται πονηρά αυτό το χαρακτηριστικό της για να «ανέβει» κοινωνικά και να αποκτήσει ισχύ ως ομάδα, και με τον τρόπο αυτό «προσηλυτίζει» τάχα διά του συνειδητού μιμητισμού. Ήξερε που απευθύνεται. Κάντε ένα γύρο στις ομάδες της νέας «Δεξιάς», της Alt-Right, και των εν Ελλάδι φτωχοθαυμαστών καημένων του υπαρκτού πλέον τραμπισμού, και θα δείτε το μοτίβο αυτό να επαναλαμβάνεται σε παραλλαγές. Οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να υπάρξουν πολιτικά και αποκτούν πολιτική ταυτότητα μόνο κατασκευάζοντας οργανωμένουνς τάχα εχθρούς. Ξεχωρίζουν και αξιοποιούν για αυτό τα πιο ζωώδη ένστικτα του πνευματικά ακατέργαστου ακροατηρίου τους, τα αναγουν σε κριτήριο λαϊκότητας και αυθεντικότητας και τα ταϊζουν για να τα φουσκώσουν: τις θεωρίες συνωμοσίας, τους εχθρούς του απλού, «αυθεντικού» λαού, που με υπόγειους τρόπους συσπειρώνονται τάχα για να έχουν κοινωνική ισχύ και να κερδίζουν προνόμια. Έτσι αυτοανακηρύσσονται σήμερα σε εκφραστές του λαού προδοκώντας αύριο αυτός να τους ανακηρύξει σε προστάτες του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ακόμα και εδώ στα κοινωνικά μέσα, λες και συντονισμένα, διαβάζει κανείς όλο και πιο συχνά σχεδόν ταυτόσημες σοβαροφανείς αναλύσεις κατά αυτού που αντιλαμβάνονται ως ελιτισμό ή χιουμοριστικά – επιπέδου νηπιαγωγίου – κείμενα που τάχα τον σατιρίζουν. Αλλά πέρα από το ευρύτερο πολιτικό θέμα υπάρχει και ένα πολιτικά πρακτικό πρόβλημα: η συγγνώμη που – μπράβο του – απαίτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και που έδωσε ο Γιακουμάτος, δεν αρκούν. Η μοντέρνα κεντροδεξιά παράταξη που θέλουν να φτιάξουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι δυνάμεις της πραγματικής κοινωνίας που στοιχήθηκαν δίπλα του, μια κεντροδεξιά μετριοπαθής και συντηρητική με τον αστικό τρόπο και όχι αντιδραστική με τον χωριάτικο παρωχημένο βαλκανισμό των νεοδεξιών, θα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πολιτική τους επιβίωση. Γι’αυτό θα τον πλαγιοκοπούν φανερά και κρυφά σε κάθε ευκαιρία. Και πρέπει ο ίδιος να μην το ξεχνά: ότι όλα αυτά, από τις σακούλες του μωλ μέχρι την χυδαιότητα στα social media και την καλλιέργεια του αντιελιτισμού, δεν είναι μεμονωμένες γραφικότητες.
ΓΦα