Για κάτι τέτοια αυτή η κυβέρνηση μιλάει στην ψυχούλα του αυθεντικού Ρωμιού. Κάνει τις ίδιες χατζηαβάτικες κουτοπονηριές που έκαναν οι παππούδες του για να την φέρουν στους κουτόφραγκους και τους εδώ φραγκολεβαντίνους υποτακτικούς τους. Και γελάει πονηρά ο καταπιεσμένος τίποτας βλέποντας το έργο «ο Καραγκιόζης Υπουργός» και ευφραίνεται η καρδούλα του και παρηγοριέται που οι φτωχοί αλλά ξύπνιοι και καταφερτζήδες του κόσμου αυτού, σαν και του λόγου του, ξέρουν και μπουρδουκλώνουν τους ισχυρούς. Και δεν τον πειράζει που σαν τον Καραγκιόζη τρώει ξύλο στο τέλος. Του αρκεί που τους μπουρδούκλωσε. Πάρτε τώρα έναν αρχαιολογικό χώρο στην ακριβότερη αλάνα της Ευρώπης, εμείς είμεθα πτωχοί πλην ξύπνιοι και παρελαύνουμε και πρώτοι στους ολυμπιακούς με την γαλανόλευκη, έτσι για να σκάτε που δεν έχετε ήλιο και τσίπουρο και παϊδάκια και έρχεστε εδώ και τρώτε μια χωριάτικη στα τέσσερα, σπαγγοραμένοι. Μια παράσταση αυθεντικής ρωμαίϊκης λαϊκότητας είναι αυτό το υπουργικό συμβούλιο με τους Μπαλτάδες, και τους Σπρίτζηδες και τους Πολάκηδες, τους Χατζηαβάτηδες, τους Καραγκιόζηδες και τους μπαρμπα-Γιώργους που ρίχνουν καμιά με τη γκλίτσα βλαστημώντας να ξέρουν αυτοί οι κουτόφραγκοι κι οι σιορ Νιόνιοι με ποιούς έχουν να κάνουν. Όχι σαν τον άλλον του Χάρβαρντ. Εμείς δεν θέλουμε κυβερνήτη μάνατζερ πολυεθνικής, ή σαν τον άλλο τον λογιστάκο. Θέλουμε τους μπαρμπάδες που κλέβουν στο ζύγι τ’αμερικανάκια. Θέλουμε σουβλάκια στον Μπαϊρακτάρη και ρακόμελα στου Καρανίκα και ζεϊμπέκικα στου Αντρέα. Η ίδια παράσταση, μ’ένα σεντόνι και μια λάμπα και ήρωες από χαρτόνι, από τότε που σκοτώσαμε τον Καποδίστρια και δίωξαμε τους Βαυαρούς μέχρι και σήμερα. Και ύστερα μου μιλάτε για εθνικές ενότητες και εθνικές συνεννοήσεις. Δεν χωράει η καρδιά του Ρωμιού με το μυαλό του Φράγκου, πρέπει να διαλέξουμε. Δεν υπάρχει καν σημείο συνάντησης.
Θέματα
Alt-Right amagi Protagon Ανάπτυξη Ανισότητα Αριστερά - Δεξιά Δημοκρατία Δημόσιο Ελευθερία Έκφρασης Ελεύθερη Αγορά Ελλάδα Επιδοτήσεις Επιχειρείν Ευρώπη Ιστορία Καινοτομία Κεντροδεξιά Κοινωνικό Κράτος Κράτος Κρίση Κύπρος Λαϊκισμός Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης Μακεδονία Μακεδονικό Νέα Δημοκρατία Παιδεία Περί ανοησίας Πολιτική Πολιτική Ορθότητα Στατιστική Σύριζα Τεχνολογία Φιλοσοφία Φτώχεια Χρυσή Αυγή
Πολυφωνία
Σε όλη την προσχηματική συζήτηση για την πολυφωνία στα μέσα ενημέρωσης, όπου το καθεστώς προσπαθεί να μας πείσει ότι η πολυφωνία δεν πλήττεται από τον περιορισμό του πλήθους των μέσων, υπονοείται μια ανόητη θέση που είναι όμως διαδεδομένη αντίληψη: ότι ένα μέσο ενημέρωσης οφείλει τάχα να είναι πολυφωνικό, ουδέτερο και «αντικειμενικό», να φιλοξενεί ισότιμα όλες τις απόψεις, να δίνει βήμα σε όλες τις πολιτικές τάσεις, και άλλες ανοησίες. Και ενώ κανείς δεν το απαιτεί αυτό από τις εφημερίδες – οι οποίες ιστορικά έχουν την πολιτική τους ταύτιση και πολύ καλά κάνουν – όχι μόνο απαιτείται από τα τηλεοπτικά μέσα αλλά πολλοί θεωρούν ότι πρέπει το κράτος να τους το επιβάλλει. Ανοησίες. Όχι μόνο γιατί η αντικειμενικότητα και η ισότιμη παρουσίαση όλων των απόψεων ενός μέσου είναι κάτι θεμελιωδώς αδύνατον, όχι μόνο γιατί η δουλειά ενός δημοσιογράφου δεν είναι να είναι αποστειρωμένος πολιτικά και απολιτίκ αλλά απλά σοβαρός, αλλά και γιατί αυτή η ψευδαίσθηση πολυφωνίας, και να ήταν εφικτή, δεν θα ήταν πραγματική πολυφωνία. Από τον καιρό του ντε Τοκβιλ που μελέτησε την νεοφυή αμερικάνικη δημοκρατία στις αρχές του 19ου αι., ξέρουμε ότι τα μέσα μπορούν να είναι στρατευμένα, να έχουν γνωστή και δεδομένη ιδεολογική κατεύθυνση, να υποστηρίζουν πολιτικές, κόμματα και πρόσωπα, και όχι μόνο τίποτε από αυτά δεν τα κάνει λιγότερο δημοκρατικά και λιγότερο αξιόπιστα, αλλά οφείλουν να προωθούν τις ιδέες τους σε ένα περιβάλλον ελεύθερου ανταγωνισμού και διαμορφώντας μια πολύχρωμη δημόσια συζήτηση. Αρκεί να είναι σοβαρά. Όπως και στην αγορά των προϊόντων, έτσι και στην αγορά των ιδεών, η πολυφωνία εξασφαλίζεται από την ελευθερία. Όχι από ανόητες ηθικολογικές δεοντολογίες. Εκτός αν θέλει η κυβέρνησή μας να μας πείσει ότι και με ένα κανάλι θα μπορούσαμε να έχουμε πολυφωνία, κάτι που δεν θα της κακόπεφτε εδώ που τα λέμε.