Tag archives for Πολιτική

Διαβάζω καλοπροαίρετες αναλύσεις που προσπαθούν με κρυμένη αμηχανία να πείσουν ότι η απλή αναλογική δεν είναι σοφή επιλογή τώρα, δεδομένων των συνθηκών, λόγω της βαθειάς πολιτικής κρίσης και του κατακερματισμού του εκλογικού σώματος, και άλλα πολλά. Μέχρι που διάβασα σαν επιχείρημα και το ότι η πολιτική αστάθεια θα διώξει τις άμεσες ξένες επενδύσεις. Αποδέχονται δηλαδή σιωπηλά ότι η απλή αναλογική θα ήταν η ιδεατή επιλογή άλλοτε, σε άλλες συνθήκες, με πολιτική ωριμότητα κλπ.

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι ο μύθος της αναλογικότητας, της δημοκρατίας και της δημοκρατικής διακυβέρνησης ως στατιστικά αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης, της δημοκρατίας ως συνεργασίας και συναίνεσης και συναπόφασης είναι ουσιαστικά πιστευτός ακόμα και από αυτούς που απορρίπτουν την απλή αναλογική «τώρα» και για λόγους πρόσκαιρους. Για κάτι τέτοια ο Robert Dahl έλεγε ότι τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματά μας πρέπει να τα αποκαλούμε «πολυαρχίες» και όχι δημοκρατίες, για να αποφεύγουμε τέτοιες «αυταπόδεικτες» και άρα κενές αλήθειες. Και αυτή ακριβώς είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει με την αφορμή της προσπάθειας θεσμικής επέλασης του καθεστώτος αυτού. Ότι οι μύθοι των χαμένων της μεταπολίτευσης, η «άδολη» αναλογική και ο «κακός» δικομματισμός, που δια της αενάου ψαλτικής επαναλήψεως έγιναν τελικά αξιωματική κοινή γνώση, ένα ακόμη αποτέλεσμα της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς δηλαδή, είναι καιρός να διαψευστούν θεμελιωδώς.

Δεν είναι ότι η απόλυτη αναλογικότητα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης είναι τάχα πιο δημοκρατική, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Είναι ότι δεν είναι καθόλου δημοκρατικό να εκβιάζεται η θέληση της πλειοψηφίας από την δυσανάλογη ισχύ που αποκτούν οι πέντε βουλευτές ενός περιθωριακού κόμματος όταν κρατούν στα χέρια τους την κυβερνησιμότητα. Όπως δεν είναι καθόλου δημοκρατικό ένα κόμμα που καταψηφίστηκε (γιατί δημοκρατία όπως είπε ο Πόππερ, είναι το πολίτευμα όπου ξεφορτωνόμαστε κυβερνήσεις) να συνεχίσει να κυβερνά επειδή ένα σύστημα θα επιβάλλει αναγκαστικές συναινέσεις και συνεργασίες. Συνεπώς το θέμα δεν είναι μόνο ότι ο Σύριζα για μικροπολιτικούς λόγους θυμήθηκε την αναλογική. Είναι πριν από αυτό ότι η «δημοκρατικότητα» της αναλογικότητας είναι ένας μύθος.

GFa

Ακούω εδώ και καιρό ότι η μνημονιακή άνευ όρων υποταγή του Σύριζα σημαίνει το τέλος της εθνικής μας αυταπάτης. Το παραδέχτηκε και ο πρωθυπουργός, δίνοντας μάλιστα στην έννοια της αυταπάτης μια αθώα και σχεδόν ηρωϊκή διάσταση. Αυτή η αυταπάτη που τελείωσε όμως, ότι δικαιούμαστε να μας ζούνε οι άλλοι και μπορούμε να τους εκβιάσουμε να το κάνουν, δεν ήταν ούτε η χειρότερη, ούτε η πιο καταστροφική. Ήταν απλά η πιο γραφική. Καθώς σαρώθηκε, αποκαλύφθηκε η άλλη μεγάλη, η πραγματική εθνική αυταπάτη. Πραγματικά εθνική γιατί αυτή δεν είναι η αυταπάτη του Σύριζα και των ψεκασμένων, αλλά η αυταπάτη της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, του μεταρρυθμιστικού, φιλο-ευρωπαϊκού κέντρου συμπεριλαμβανομένου. Για να μην πω ότι το φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό κέντρο, κεντροδεξιό και κεντροαριστερό, έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για την αυταπάτη αυτήν.
Είναι η αυταπάτη του κράτους. Ακόμα και τώρα, μπροστά σε όλη αυτή την φορολογική επέλαση, ακόμα και αυτοί που διαμαρτύρονται οργισμένα για τους αποπνικτικούς φόρους, δεν τολμούν ή δεν θέλουν να μιλήσουν για την άλλη αναγκαστική πλευρά της εξίσωσης, το μέγεθος του κράτους. Είναι η αυταπάτη ότι το κράτος μας δεν είναι μεγάλο· ότι είναι «απλά» αναποτελεσματικό και αρκούν οργανωτικές μεταρρυθμίσεις που δεν θα πονέσουν δημόσιους μισθούς και δημόσιες δαπάνες. Είναι η αυταπάτη ότι το κράτος μίκρυνε στα χρόνια της κρίσης, λες και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες αυτών που έσπευσαν να βγουν σε πρόωρη συνταξιοδότηση θα πληρώνονται από άλλη τσέπη όλα αυτά τα παραγωγικά χρόνια που θα μισθοδοτούνται για να κάθονται σπίτι τους ή να απασχολούνται εκ του ασφαλούς στην παραοικονομία. Είναι η αυταπάτη που μετράει το κράτος στην κεντρική διοίκηση μόνο, αγνοώντας το μέγεθος ενός ευρύτερου δημόσιου τομέα που δεν έχει ακόμα απογραφεί ουσιαστικά και βαφτίζοντας εξοικονόμηση τις συγχωνεύσεις οργανισμών.
Τουλάχιστον ο Σύριζα έχει μια ωμή, ταξική ειλικρίνια. Οι υπόλοιποι όμως, κρυβόμαστε ακόμα πίσω από το δάχτυλό μας. Φωνάζουμε για τους φόρους αλλά μόνο ψελίζουμε αμήχανα για το κράτος που αυτοί οι φόροι πληρώνουν. Και αυτή η εθνική αυταπάτη δεν θα σαρωθεί παρά μόνο όταν οι φόροι δεν θα μπορούν πια να πληρωθούν και οι ουσιαστικές δαπάνες του κράτους, τα αναλώσιμα των νοσοκομείων και η βενζίνη των ασθενοφόρων για παράδειγμα, δεν θα μπορούν να πληρωθούν, για να πληρώνονται απείραχτοι άχρηστοι μισθοί σε δημόσιους οργανισμούς μπουτίκ και πρόωρες συντάξεις συνταξιούχων των πενήντα ετών.

Είναι πλέον φανερό ότι όλη η παρελκυστική τακτική της ηγεσίας του σύριζα, η διπλή γλώσσα στο εξωτερικό και το εσωτερικό, οι δεσμεύσεις έξω και οι τσάμπα μαγκιές μέσα, δεν αποσκοπούν στο να «πουληθεί» επικοινωνιακά η αναπόφευκτη άνευ όρων υποχώρηση στο εσωκομματικό ακροατήριο και στους ψηφοφόρους του, όπως βιάστηκαν να επιδοκιμάσουν όσοι πίστεψαν ότι ο σύριζα θα κάνει τις μεταρρυθμίσεις που προσδοκούν. Ο σύριζα προσπαθεί ακόμα να εξαπατήσει με βαλκανικά τερτίπια τους Ευρωπαίους εταίρους μας, όπως προσπαθεί να εξαπατήσει τους Έλληνες πολίτες. Εκείνους με υπαναχωρήσεις, «δημιουργικές ασάφειες» και δικολαβίστικα κόλπα πάνω στα υπογεγραμμένα κείμενα. Εμάς, διαστρέφοντας συνειδητά και οργανωμένα την πραγματικότητα για να την αποκρύψει.

Για τον λόγο αυτό και αγόρασε χρόνο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναβάλλει το απευκταίο αναπόφευκτο. Χρόνο που θα ξοδεύει χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, με αυτοσχεδιασμούς και με παιδαριώδη στρατηγήματα, ελπίζοντας ακόμη ότι θα γυρίσει ο καιρός και θα καταφέρει μια πολιτική λύση που θα τον διασώσει από την σύγκρουση με την πραγματικότητα. Και δεν είναι μόνο ότι αγόρασε αυτόν τον άχρηστο χρόνο ακριβά, ξοδεύοντας τις τελευταίες αντοχές της πραγματικής οικονομίας και το διεθνές πολιτικό κεφάλαιο της χώρας. Είναι και ότι εγκλωβίστηκε στην κουτοπόνηρη τακτική του. Με την χαρακτηριστική του περιφρόνηση στα συμφωνημένα και στους θεσμούς, προσδοκούσε ότι θα περνούσαμε άνετα αυτόν τον χρόνο καταχρώμενοι τα χρήματα του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Στήριξης που μας είχαν εμπιστευτεί. Το ότι οι εταίροι μας τα πήραν πίσω δεν ήταν μόνο μια συμβολική εξευτελιστική απόδειξη έλλειψης εμπιστοσύνης. Ήταν και η απόδειξη ότι όντως η κυβέρνηση, με ανήκουστη επιπολαιότητα, είχε όντως σκοπό να βρει τρόπο να χρησιμοποιήσει τα χρήματα αυτά για τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Το ταμειακό αδιέξοδο που δεν μπόρεσε φυσικά να κρύψει, το αποδεικνύει.

Τώρα θα πληρώσουμε τον άχρηστο χρόνο που αγοράσαμε, ξοδεύοντας τα χρήματα που είχαμε για να λειτουργούν στοιχειωδώς τα νοσοκομεία, παρακρατώντας και το τελευταίο ευρώ που χρωστάει το κράτος στις επιχειρήσεις και ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού με όποιον ευφάνταστο τρόπο βρουν. Και κυρίως διακινδυνεύοντας μια χρεωκοπία. Πολλοί κάναμε το λάθος να νομίζουμε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη για αυτά που θέλει να κάνει. Τελικά, είναι επικίνδυνη γιατί δεν ξέρει ούτε αυτό.

Διαβάζω «ψύχραιμες» δηλώσεις και αναλύσεις που θέλουν να με πείσουν, ότι ουσιαστικά δεν κινδυνεύει η ευρωπαϊκη θέση της χώρας μου, αν οι συμπολίτες μου επιλέξουν την εθνική στρατηγική στην οποία τους καλεί η αριστερά. Δεν θα έρθει λένε κανένας ορυμαγδός. Μου λένε ότι ούτε η αριστερά θέλει την έξοδό μας από το ευρώ, και άρα όλα καλά. Λες και η παραμονή μας σε στο κοινό νόμισμα είναι θέμα αποκλειστικά του τι επιθυμούμε εμείς και οι ηγεσίες που επιλέγουμε, με τους όρους που επιθυμούμε εμείς, και διαλέγοντας τον τρόπο που επιθυμούμε εμείς.

Στο τελευταίο τεύχος του Athens Review of Books μπορείτε να διαβάσετε ένα άρθρο του Mario Draghi για την σταθερότητα στην Ευρωζώνη. Στο αρθρο αυτό, o Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ξεδιπλώνει μια αναγκαία στρατηγική που είναι μονόδρομος για τις Ευρωπαικές χώρες, αν θέλουν να μπορούν να αντέχουν στις πάντα αναπόφευκτες διεθνείς χρηματοπιστωτικές αναταράξεις: τραπεζική ενοποίηση ώστε να διασπείρεται ο κίνδυνος, μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνουν ευέλικτες οι εωτερικές αγορές, δημοσιονομική ευελιξία ώστε να είναι τα κράτη σε θέση να αποσβαίνουν τις ανατάράξεις αυτές. Αυτή είναι πλέον και μια ευρωπαϊκή μακροπρόθεσμη στρατηγική. Καθώς οι οικονομίες είναι πια τόσο συνδεδεμένες, ότι κάνει κάθε χώρα επηρεάζει τις άλλες. Όποια δεν θέλει να το παραδεχτεί, μπορεί να προχωρήσει μόνη της.

Ανεξαρτήτως από το ποιά από όλες τις επιμέρους αντιφατικές ανοησίες, που έχουν ακουστεί από τα στελέχη του Σύριζα, θα ισχύσει τελικά, η εθνική στρατηγική της ελληνικής αριστεράς, αρνείται και τους τρεις αυτούς πυλώνες ευρωπαϊκής στρατηγικής. Ουσιαστικά επικαλείται την μόνη εναλλακτική οδό με την οποία θα μπορούσε να διασφαλίζεται η σταθερότητα στην Ευρωζώνη, αυτή των συνεχών μεταβιβάσεων πόρων. Για λόγους που είναι παραπάνω από προφανείς, αυτή η πολιτική δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε μια Ευρώπη χωρίς πολιτική ομοιογένεια.

Έτσι δεν έχει καμία σημασία αν η Αριστερά θέλει ή δεν θέλει να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Αν δεχτεί την Ευρωπαϊκή στρατηγική που περιέγραψα πιο πάνω, και μαζί της όλες τις δημοσιονομικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που πολέμησε με λύσσα, θα αυτοαναιρεθεί και θα καταρρεύσει παταγωδώς κάτω από την οργή αυτών που εξαπάτησε. Ας ρωτήσει τον Γ.Παπανδρέου. Και αυτή την φορά, οι άνθρωποι που εξαπατήθηκαν δεν θα έχουν άλλη πολιτική διέξοδο από την ριζοσπατική πολιτική περιθωριοποίηση. Ούτε θα καταφέρει να βρει φτηνές δικαιολογίες σε χαρούμενους πρόθυμους κυβερνητικούς εταίρους, τους χρήσιμους ηλίθιους, που μπερδεύουν την σκιά τους με το μποϊ τους και το νομίζουν μεγαλύτερο απ’ ότι είναι.

Αν δεν την δεχτεί, η Ελλάδα θα βρεθεί απέναντι στην Ευρώπη. Αυτό θα την περιθωριοποιήσει πολιτικά, με όποια συνέπεια μπορεί να έχει αυτό σε εθνικό επίπεδο, και οικονομικά. Δεν είναι υποχρεωτικό να εκδιωχθούμε από το ευρώ, αφού θα θέλουμε να μείνουμε. Αλλά αφού η πολιτική μας θα δημιουργεί κινδύνους στους εταίρους μας θα είμαστε σε μια πολιτική και οικονομική καραντίνα, όχι για λόγους πίεσης και τιμωρίας, αλλά για να προστατευτούν οι ίδιοι από την ανοησία μας. Και τότε θα ανακαλύψουμε ότι μπορείς μια χαρά να είσαι πένης και παρίας σε μια παρέα πλουσίων.

Έτσι, δεν φοβάμαι ότι μια διακυβέρνηση αριστεράς θα φέρει ορυμαγδό. Δεν φοβάμαι ότι θέλουν οι ίδιοι να μας βγάλουν από την Ευρώπη. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν φοβάμαι το ατύχημα που μπορεί να συμβεί από κακούς χειρισμούς ανοήτων. Ξέρω όμως πολύ καλά ότι η πολιτική που ευαγγελίζονται, και θα υποχρεωθούν για πολιτικούς λόγους να εφαρμόσουν, θέλουν δεν θέλουν, θα μας καταδικάσει σε εθνική και οικονομική περιθωριοποίηση, στους αξιολύπητους παρίες της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνο οι ζωές μας: δεν το πιστευουν πολλοί, αλλά έχουμε πολλά ακόμα να χάσουμε. Είναι και θέμα ιστορικής και εθνικής αξιοπρέπειας.